"[...]Οι γονείς που δεν καταλαβαίνουν την πειθαρχία αφήνουν τώρα τα παιδιά τους με μιά ελευθερία και τα κάνουν τελείως αλητάκια. Μιά κουβέντα λες, πέντε σου λένε, και με μιά αναίδεια! Αυτά μπορεί να γίνουν εγκληματίες. Σήμερα τα ξεβιδώνουν τελείως τα παιδιά. Ελευθερία! "Μην τα εγγίζετε τα παιδιά"! Και τα παιδιά λένε: "Πού θα βρούμε αλλού τέτοιο καθεστώς"; Επιδιώκουν δηλαδή να τα κάνουν ανταρτάκια, να μη θέλουν τους γονείς, να μη θέλουν τους δασκάλους, να μη θέλουν τίποτε, να μην ακούν κανέναν. Αυτό τους διευκολύνει στον σκοπό τους. Αν δεν τα κάνουν ανταρτάκια, πώς μετά τα παιδιά θα τα κάνουν όλα κομμάτια;
[...] Η σημερινή νεολαία μοιάζει με το μοσχαράκι που είναι δεμένο στο λιβάδι και κλωτσάει· τραβάει συνέχεια το σχοινί, βγάζει τον πάσσαλο και αρχίζει να τρέχη· αλλά σκαλώνει κάπου και περδικλώνεται άσχημα και στο τέλος το κατασπαράζουν τα άγρια θηρία. Το φρένο βοηθάει, όταν είναι μικρό το παιδί. [...] Τώρα δεν υπάρχουν ούτε στα σχολεία τιμωρίες ούτε στον στρατό καψώνια. Για αυτό οι νέοι παιδεύουν τους γονείς και το έθνος. Στον στρατό παλιά, όσο πιο σκληροί ήταν οι αρχηγοί στην Εκπαίδευση, τόσο πιο πολλή παλληκαριά έδειχναν οι στρατιώτες στην μάχη".
(Γέροντος Παϊσίου, Λόγοι Α΄, Με πόνο και αγάπη, Θεσσαλονίκη 1998, 247-250)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου