Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Από το ημερολόγιο του μικρού Νικόλα


Του Π. Μπουμπούλη,

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2080,

Αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα ήταν μια υπέροχη ημέρα. Ο μπαμπάς μου αγόρασε το DeamonFighter VR 4.0, την νεότερη έκδοση του θεϊκού παιχνιδιού. Πέρασα όλη τη μέρα για να περάσω το πρώτο επίπεδο. Δύσκολα τα πράγματα, ευτυχώς ο φίλος μου ο Πάνος, μου έδωσε κάποια crack και τα κατάφερα. Ήθελα να συνεχίσω και στο δεύτερο level, αλλά η μάνα μου φώναζε επειδή έπρεπε να μπω για υπερηχο-ντούς και να κοιμηθώ. Θα είχα περισσότερο χρόνο αν δεν είχαν κλείσει την Πανεπιστημίου οι ηλίθιοι εθνικιστές που διαμαρτύρονταν για τη Θράκη. Τουλάχιστον αυτό μου είπε ο αδερφός μου που ήρθε μαζί μας και έβριζε επειδή θα έχανε τον αγώνα του Ολυμιακού εξαιτίας τους. Τον ρώτησα γιατί, και μου είπε ότι κάποιοι κάτοικοι της Θράκης γουστάρουν να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος, αλλά κάποιοι εδώ αντιδρούν. Δεν μου είπε παραπάνω γιατί δεν τον ενδιέφερε και πολύ το θέμα. Ρώτησα τον πατέρα μου, αλλά ήταν μπουχτισμένος με τις νέες αυξήσεις στο νερό και δε μου είπε τίποτα. Ο πρωθυπουργός είχε αναγγείλει χτες το βράδυ ότι λόγω της μείωσης των βροχών το απόθεμα νερού της χώρας μειώθηκε και άλλο και έτσι έδωσε το πράσινο φως για νέες αυξήσεις. Η μαμά μου είπε ότι τώρα θα έπρεπε να πληρώνουμε το μισό μας εισόδημα για νερο, οπότε να ξεχάσω την αγορά νέου υπολογιστή. Εκείνη ήξερε λίγα πράγματα παραπάνω για τη Θράκη και μου εξήγησε πως ως χώρα δε μπορούμε να τα βάλουμε με τις μεγάλες δυνάμεις και καλό θα ήταν να τους αφήναμε να κάνουν ανεξάρτητο κράτος. Επιπλέον έχουμε επιχειρήσεις στην Τουρκία οι οποίες θα φουντάρουν αν δεν συμμορφωθούμε, οπότε πολύς κόσμος θα χάσει τη δουλεία του. Δυστυχώς, κάποιοι με «παλιά μυαλά» επιμένουν να μην υποχωρήσει ο πρωθυπουργός Νίκος Καραμανλής στις διαπραγματεύσεις. Φαντάσου, μου είπε η μαμά, ότι ακόμα και ο Τζώννυ Παπανδρέου είναι υπέρ της ανεξαρτησίας, που δεν τα βρίσκουν ποτέ με τον Καραμανλή. Αλλά ευτυχώς είναι λίγοι γραφικοί μόνο σαν τον παππού σου, που τα έχει χάσει, και μαζί οι κουμμουνιστές που διαφωνούν σε όλα. Ο παππούς Νικολής (πατέρας του πατέρα μου) την άκουσε και άρχισε να παραμιλάει ότι για όλα φταίει το Κόσοβο, αλλά δεν κατάλαβα καλά καλά τι εννοεί. Τι σχέση έχει το Κόσοβο με τη Θράκη;
Αύριο έχω διαγώνισμα Ιστορίας. Δεν διάβασα και πολύ εξαιτίας του DeamonFighter, αλλά δεν πειράζει θα αντιγράψω από τον Γιώργο κάτι και θα περάσω τη βάση. Νομίζω ότι έχουμε για την υπουδούλωση των Ελλήνων από τους Μακεδόνες ή κάτι τέτοιο. Η δασκάλα κάτι έλεγε για μια εκστρατεία των Μακεδόνων εναντίων των ελληνικών πόλεων προ Χριστού. Με τον Πάνο γελάγαμε, γιατί δε μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτή η μικρή χώρα κατάφερε να κυριεύσει τόσο μεγάλο μέρος του κόσμου. Το είχαμε δει στη ταινία Alexander που είχε βγει πρόπερσι. Φαίνεται είχαν ελληνικά ονόματα τότε οι Μακεδόνες ή ο Αλέξανδρος είχε κάνα παππού Έλληνα. Περίεργα πράγματα.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Μία "αδιόρατη" παράμετρος του Σκοπιανού

Οποιοδήποτε σύνθετο ή παράγωγο του όρου Μακεδονία και αν δεχτεί η ελληνική πλευρά, θα αποτελέσει ήττα στο Σκοπιανό. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Το ζήτημα δεν δημιουργήθηκε σήμερα. Έχει μία προϊστορία ήδη δεκαπέντε χρόνων. Τι συνέβη σε αυτά;

Παρότι τα Σκόπια αναγνωρίστηκαν ως ανεξάρτητο κράτος με τον όρο FYROM, επί δεκαπέντε χρόνια χρησιμοποιούν σε όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές υπηρεσίες τους το: Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ας θυμηθούμε πρόσφατα πως από το βήμα του ΟΗΕ μίλησε ο σκοπιανός πρωθυπουργός, ως πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Άρα, αν με το FYROM γίνονται δεκτοί ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, με ένα "άνω", "κάτω", "παλιά", "νέα", θα γίνουν δεκτοί ως σκέτο Μακεδονία. Δηλαδή, ο οποιοσδήποτε επιπλέον προσδιορισμός θα παραλείπεται τόσο από τους Σκοπιανούς, όσο και από τις λοιπές ξένες χώρες και θα λειτουργήσει απλώς ως στάχτη στα μάτια μας.

Γι΄ αυτό και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή καμία συζήτηση για το όνομα των Σκοπίων με παράγωγο ή σύνθετο του όρου Μακεδονία, με αντάλλαγμα την αναγνώριση του Κοσόβου. Για τα Σκόπια έχουμε τη δυνατότητα του βέτο. Η αποδοχή της ανεξαρτησίας του Κοσόβου όμως θα είναι ένα λάθος χωρίς γυρισμό.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Πώς κερδίζονται τα εδάφη

Πολλά έχουν λεχθεί για τους χειρισμούς των εθνικών θεμάτων κατά τις τελευταίες μέρες. Πέρα όμως από αυτούς, υπάρχουν και κάποια πραγματικά δεδομένα, που καθορίζουν τις εξελίξεις. Ένα από τα πλέον καθοριστικά είναι οι αριθμοί. Αναφερόμαστε εδώ, στα πληθυσμιακά αριθμητικά δεδομένα στη Βαλκανική.

Πέρα από τα υπερατλαντικά συμφέροντα, είναι δεδομένο πως χώρες όπως η Αλβανία και η Τουρκία αυξάνουν τον πληθυσμό τους. Δείγμα, θα πείτε, υπανάπτυξης. Ίσως. Είτε ανάπτυξη όμως, είτε υπανάπτυξη δείχνει μία τέτοια εξέλιξη, επιτρέπει, αν δεν επιβάλλει, τη διεκδίκηση εδαφών. Είναι βέβαια σίγουρο, πως με την οικονομική πρόοδο και την υιοθέτηση του δυτικού τρόπου ζωής θα πάψουν και αυτοί οι πληθυσμοί να αυξάνονται. Μέχρι τότε όμως έχουν αυτό το ουσιαστικό πλεονέκτημα.

Η έννοια του κοινού καλού, του συμφέροντος του συνόλου του Ελληνισμού, απαιτεί θυσίες. Δεν μπορεί παραμένοντες στον ατομισμό μας, φιλελεύθερης-δυτικής προέλευσης, να επιθυμούμε ισχυρή Ελλάδα. Αν δεν βάλουμε τις ορθές προτεραιότητες, τότε το κακό θα συνεχίζεται. Πόσοι από εμάς δεν επιθυμούμε καινούργιο αυτοκίνητο ή σπίτι περισσότερο από ένα παιδί; Όσοι λοιπόν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση και αγαπάμε τον εαυτό μας περισσότερο από την οικογένεια, είναι βέβαιο -ό,τι και να διακηρύσσουμε- ότι τον αγαπάμε περισσότερο και από την Ελλάδα.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Η αδικία του δικαίου

Η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου δεν αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου, αλλά κατάργησή του. Αν δεχτούμε πως κάθε ομάδα δικαιούται αυτοδιάθεσης, τότε ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου και τίποτε από ό,τι γνωρίζαμε ως σήμερα σαν διεθνή νομιμότητα δεν θα ισχύει στο εξής. Σε αυτό το πλαίσιο, ας αναλογιστούμε λίγο ποιος επωφελείται.
Διαχρονικά, οι δύο αυτές αρχές (αυτοδιάθεση των λαών και σεβασμός των ορίων των υφισταμένων κρατών) έχουν χρησιμοποιηθεί από τις ΗΠΑ κατά το δοκούν, δηλαδή σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντά τους. Για παράδειγμα, οι Βορειοηπειρώτες, οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι δεν έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, καθώς στην περίπτωσή τους υπερισχύει για το "κοινό καλό" η διεθνής νομιμότητα και η ακεραιότητα των κυριαρχικών κρατών. Αντίθετα, οι Βόσνιοι και οι Κοσσοβάροι το έχουν, καθώς το "κοινό καλό" και η "ειρήνη" απαιτούν την ύπαρξη τους ως πολιτών ανεξάρτητων κρατών.
Μάλιστα, αξίζει να προσέξουμε πως η υποστήριξη των μουσουλμανικής πλειονοψηφίας Κοσοβάρων συμπίπτει με την υποχώρηση της προπαγάνδας περί του "κακού Ισλάμ" και της ισλαμικής τρομοκρατίας. Εξαφανίστηκαν από τα διεθνή ΜΜΕ η Αλ Κάιντα, το Ιράν και όλος ο "άξονας του κακού". Μήπως ήρθε ο καιρός να γυρίσουμε πίσω στους κακούς Σέρβους;
Η κατάσταση που διαμορφώνεται, εξυπηρετεί αφάνταστα όσους επιθυμούν μία Ευρώπη διαλυμένη χωρίς κοινή θέση και μάλιστα με τις χώρες της περίπου αντιμαχόμενες. Η Ισπανία λ.χ. δεν δύναται να αποδεχτεί την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Βέβαια, εδώ θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως ούτως ή άλλως η Ευρώπη δεν έχει κοινή εξωτερική πολιτική. Όμως, άλλο οι διαφωνίες και άλλο η διάλυση.
Ίσως λοιπόν βρισκόμαστε κοντά σε μία πολυμέτωπη σύγκρουση , στην οποία η Ελλάδα δεν δύναται να υπολογίζει την ενιαία υποστήριξη της Ε.Ε. Μένει να είμαστε πάντα έτοιμοι και να μην αποκλείουμε καμία προοπτική και στάση. Τα όρια του πολιτικώς ορθού που για περισσότερο από μισό αιώνα ίσχυαν, αλλάζουν. Η διεθνής αδικία που νομιμοποιείται με το διεθνές δίκαιο, μεταμορφώνεται και κερδισμένοι θα είναι αυτοί που θα ακολουθήσουν τη μεταμόρφωση· περισσότερο κερδισμένοι όμως όσοι κατορθώσουν να την δημιουργήσουν. Ας είμαστε τουλάχιστον ανάμεσα στους πρώτους.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Πότε θα διεξαχθούν εκλογές;

Αν αληθεύουν τα δημοσιεύματα πως η κυβέρνηση σκέφτεται να προκηρύξει εκλογές-δημοψήφισμα για το Σκοπιανό, γεννάται το ερώτημα σε τι αποσκοπεί μία τέτοια ενέργεια. Είναι προϊόν γνήσιου πατριωτισμού, υψηλού αισθήματος ευθύνης, πραγματικά δημοκρατικής στάσης απέναντι στα μεγάλα ζητήματα ή κάτι άλλο;
Ενδεχομένως να συντελέσουν και τα παραπάνω σε μία τέτοια απόφαση, η οποία όμως εξυπηρετεί και μία άλλη επιδίωξη, τόσο της ΝΔ όσο και των υπολοίπων παλαιών κομμάτων: τη διατήρηση του πολιτικού σκηνικού. Όσο συντομότερα διενεργηθούν εκλογές τόσο μικρότερη θα φανεί η φθορά του ΠΑΣΟΚ και έτσι το σύστημα δεν θα παρουσιάσει πλήρη κατάρρευση.
Η ΝΔ έχει ανάγκη το ΠΑΣΟΚ και τούμπαλιν. Πρέπει λοιπόν να το προασπίσει, καθώς ένα ΠΑΣΟΚ κάτω από το 20% όντας στην αντιπολίτευση θα δημιουργήσει νέες εξελίξεις, ίσως απρόβλεπτες και σίγουρα ελάχιστα ελέγξιμες. Δεν αναφερόμαστε βέβαια στην άνοδο του Κ.Κ.Ε. ή του ΣΥΝ αλλά στη δημιουργία νέων πολιτικών φορέων που θα εισπράξουν τη γενική δυσαρέσκεια προς τα παλαιά κόμματα.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Η καλύτερη άμυνα

Η Ελλάδα φαίνεται να βρίσκεται μπροστά σε έναν πολυμέτωπο αγώνα σε όλα τα ζητήματα της εξωτερικής της πολιτικής. Η Αμερική έχει φέρει τα πράγματα σε τέτοιο σημείο, όπου φαίνεται να μην υπάρχει δυνατότητα ελιγμών. Το όνομα πιέζουν να δοθεί στα Σκόπια, ως αντάλλαγμα για το Τέτοβο, που το θέλουν τμήμα της Αλβανίας. Έτσι, μένει η λύση του βέτο και της μη αναγνώρισης του Κοσόβου, τα οποία όμως φαίνεται πως θα φέρουν μία αρνητική τοποθέτηση των ΗΠΑ στο Κυπριακό.
Η μία λύση είναι η τακτική του βέτο και της μη αναγνώρισης του Κοσόβου με παράλληλη προσπάθεια να επανακτήσουμε επαφή με τη Ρωσία, ώστε να μας στηρίξει στο Κυπριακό.
Η άλλη, είναι η άμεση αναγνώριση του Κοσόβου, η υποστήριξη διπλής ονομασίας για τα Σκόπια-πρακτικά δηλαδή υποχώρηση στο θέμα του ονόματος- ώστε να καταστεί θεωρητικά ευκολότερη η προσάρτηση του Τετόβου στην Αλβανία, με ένα όμως αντάλλαγμα: την Β. Ήπειρο.
Μπροστά μας έχουμε ένα ζήτημα χάραξης νέων συνόρων. Η ρεαλιστική λοιπόν αντιμετώπιση του ζητήματος απαιτεί μία σταθερή και ξεκάθαρη στρατηγική, είτε επιθετική, είτε αμυντική· όχι όμως παλινωδίες. Η ελληνική πολιτική πρέπει είτε να στηρίξει την αρχή της αυτοδιάθεσης, να ανατρέψει δηλαδή το πάγιο μετά το 1923 δόγμα περί προάσπισης και σεβασμού των υφισταμένων συνόρων, διεκδικώντας παράλληλα και αυτή τα δίκαιά της, είτε να πράξει ακριβώς το αντίθετο. Εάν πρώτα συρθεί σε αποδοχή της ανεξαρτησίας του Κοσόβου και ακολούθως δεν προβάλει απαιτήσεις, θα έχει δώσει ήδη στην Άγκυρα ένα πάτημα για τις δικές της διεκδικήσεις χωρίς κανένα όφελος.
Και μην ξεχνάμε την απλή βασική αρχή πως η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Ας παραδειγματιστούμε τουλάχιστον από τον Βενιζέλο, ο οποίος απαιτούσε δέκα για να πάρει ένα. Αν όμως δεν απαιτούμε τίποτε και δεχόμαστε τις απαιτήσεις όλων, τότε αργά ή γρήγορα κάπου θα υποχωρήσουμε.
Μπορεί βέβαια η ορθότερη λύση τελικά να είναι η άρνηση της αποδοχής κάθε αλλαγής συνόρων, συμπεριλαμβανομένου και του Κοσόβου ή και η αποδοχή της με αντάλλαγμα την επιβολή άλλης ονομασίας στα Σκόπια. Όμως, αν η ελληνική πλευρά υπογράψει την ανεξαρτησία και κατόπιν η Αμερική φανεί αφερέγγυα, η λύση της ανακίνησης του βορειοηπειρωτικού μοιάζει μονόδρομος.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Πάει και ο Τάσσος

Πρώτη φορά που εν ενεργεία πρόεδρος της Κύπρου μένει εκτός δεύτερου γύρου σε προεδρικές εκλογές. Τυχαίο μάλλον γεγονός. Άλλωστε, ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπήρξε ο χειρότερος πρόεδρος της Κύπρου· στη διάρκεια της θητείας του δεν υπήρξαν σημαντικές υποχωρήσεις, η Κύπρος σχετίστηκε με τη Ρωσία και βεβαίως δεν πέρασε το σχέδιο Ανάν. Απολύτως λογικό λοιπόν να αποδοκιμαστεί από τον κυπριακό λαό. Αν διατηρούσε την εξουσία ίσως έρχονταν και τα χειρότερα, όπως λύση του Κυπριακού με βάση το διεθνές δίκαιο και τέλος της κατοχής. Υπερβολές ίσως, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να δημιουργήσει το μυαλό αυτού του τετραπέρατου διπλωμάτη. Οι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν, όπως φαίνεται, δεν ξεχνούν!
Και τώρα; Επανέρχεται το σχέδιο, με κάποιες αλλαγές; Και αν ναι, ποιος θα τολμήσει να αρνηθεί; Θέλουμε να ελπίζουμε πως θα το απορρίψει πάλι ο κυπριακός λαός και πως η άποψή του θα γίνει σεβαστή από όποια εξουσία προκύψει. Πάντως, ο Τάσσος Παπαδόπουλος πέτυχε πολλά. Και μόνο η καθυστέρηση εφαρμογής του σχεδίου σε συνδυασμό με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. υπήρξε πολύ σπουδαίο πλήγμα για την τουρκική και την αμερικανική πολιτική, το οποίο, οποιεσδήποτε και να είναι οι εξελίξεις στο μέλλον, δεν γίνεται να ακυρωθεί.
Επίσης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δίδαξε εξωτερική πολιτική ανοίγοντας εκείνος πρώτος τον δρόμο προς τη Μόσχα, τον οποίο καθυστερημένα και ασθμαίνοντας ακολούθησε αργότερα και η ελλαδική πλευρά. Την εποχή που ελλαδίτες κορυφαίοι πολιτικοί των δύο μεγάλων παλαιών κομμάτων πρόβαλαν την αποδοχή του σχεδίου Ανάν ως μονόδρομο και μοναδική σανίδα σωτηρίας ή ακόμη και όρο επιβίωσης του Ελληνισμού, απειλώντας με τις συνέπειες μίας υποτιθέμενης απομόνωσης, ο Τάσσος έβαζε στο παιχνίδι τον Πούτιν. Ο χρόνος τον δικαίωσε. Ο Ελληνισμός μάλλον ανέπτυξε το κύρος του σε διεθνές επίπεδο με την απόρριψη του σχεδίου, δεν βλάφτηκε πουθενά, ενώ απέκτησε και μία νέα διάσταση, τη ρωσική, στην πολιτική του.

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Αλβανικός Εθνικισμός

Οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου ετοιμάζονται να ανακηρύξουν την ανεξάρτησία της περιοχής. Η ενέργεια αυτή πέρα από τις συνέπειες, που θα επιφέρει τόσο σε πολιτικό, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο και το κακό προηγούμενο που θα αποτελέσει για πολλές άλλες συναφείς περιπτώσεις, συνοδεύεται από εκδηλώσεις μίας μορφής πρωτόγνωρου εθνικισμού.

Με τα παραπάνω δεν σπεύδουμε να καταδικάσουμε τους πανηγυρισμούς των Αλβανών, αλλά να εντοπίσουμε μία νέα μορφή εθνικιστικής συνείδησης. Σε όλες τις σχετικές εκδηλώσεις οι Αλβανοί εμφανίζονται να δηλώνουν περίφανοι για το μεγάλο αλβανικό έθνος κρατώντας δύο σημαίες, τη δική τους και την αμερικανική. Ποιό νόημα λοιπόν έχει για αυτούς τους ανθρώπους ο όρος μεγάλο αλβανικό έθνος;

Και άλλοι λαοί έχουν υποστηριχθεί στις εθνικές τους διεκδικήσεις από ισχυρότερες χώρες, αλλά κατά τη στιγμή του εθνικού παροξυσμού ανεμίζουν τις δικές τους σημαίες και μόνο. Πιστεύουν δηλαδή στην ισχύ και το μεγαλείο -πραγματικό ή φαντασιακό δεν έχει σημασία- του έθνους τους. Το νέο αυτό φαινόμενο του αλβανικού εθνικισμού αποτελεί δημιούργημα της ιδεολογικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, οι οποίες με την υιοθέτηση της Αλβανίας δημιουργούν μία αδιόρατη ίσως ακόμη απειλή για την Ευρώπη, η οποία ακούει στο όνομα Μεγάλη Αλβανία. Φανταστείτε σε λίγα χρόνια μία τεράστια βάση των ΗΠΑ στο μαλακό υπογάστριο της γηραιάς ηπείρου.
Το τραγικότερο ίσως από όλα είναι πως οι πρώτοι που θα πληρώσουν το τίμημα αυτού του φαινομένου είναι οι σήμερα ηλιθίως πανηγυρίζοντες Αλβανοί, οι οποίοι φαίνεται να μην θέλουν ή να μην μπορούν να θέσουν το απλό ερώτημα, γιατί τους υιοθέτησαν οι ΗΠΑ. Θα καταλάβουν νομίζω, όταν θα εγκατασταθεί ο φιλικός αμερικανικός στρατός στη χώρα τους. Αλλά, ίσως για τους Αλβανούς να μην υπάρχει κάτι καλύτερο. Τα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Και αυτοί δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν;

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Ο Τσίπρας και ο ΔΟΛ

Σίγουρα η άνοδος στην ηγεσία ενός από τα παλαιά κόμματα της χώρας κάποιου τριαντάρη αποτελεί ένδειξη ανανέωσης. Η άνετη επικράτηση, προδιαγεγραμμένη βέβαια, δείχνει, νομίζω όχι τόσο την ανανεωτική διάθεση των μελών του ΣΥΝ, όσο την ρεαλιστική αντιμετώπιση του παιχνιδιού της εξουσίας. Πραγματικά, ο ΣΥΝ υπερέχει κατά πολύ του ΚΚΕ στην αντίληψη του τι είναι επικοινωνιακά επιτυχές, δηλαδή του τι πουλάει.
Η επιλογή Κουβέλη θα σήμαινε το τέλος των ελπίδων για οποιαδήποτε μορφή συγκυβέρνησης του ΣΥΝ. Και ο λόγος είναι απλός: ο Κουβέλης δεν θα συνεργαζόταν με την ΝΔ. Ο Τσίπρας όμως; Μήπως τελικά αυτό είναι που επιδιώκει ο μέσος οπαδός του ΣΥΝ; Μήπως αυτή την ανανεωτική αριστερά εκφράζει η επιλογή Τσίπρα; Οψόμεθα.
Η υποστήριξη που γνώρισε ο Τσίπρας από τον ΔΟΛ, έχει κάποια αιτία. Σίγουρα δεν είναι το αγωνιστικό του παρελθόν ως μικρού καταληψία ούτε ο στιβαρός πολιτικός λόγος ή η νέα πρόταση που κομίζει. Είναι η προσπάθεια του ΔΟΛ να επενδύσει σε ένα άφθαρτο πρόσωπο, με αριστερό παρελθόν, το οποίο ευελπιστεί να χειραγωγήσει. Αποτελεί την καλύτερη επιλογή ή ορθότερα την τελευταία επιλογή για να συνεχίσει ο ΔΟΛ να επηρεάζει το πολιτικό παιχνίδι και αύριο. Ευχόμαστε ο Τσίπρας να σταθεί ικανός να ξεφύγει από τα δεσμά στα οποία ήδη έχει περικλειστεί. Το ευχόμαστε, αλλά λόγω του πολιτικού χώρου δεν το ελπίζουμε.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

Φταίει το κακό το ριζικό μας

Κλίνει η υπόθεση Ζαχόπουλου, κλίνει δυστυχώς επικίνδυνα προς μία συγκάλυψη που θυμίζει μέρες ΠΑΣΟΚ.Η κυβέρνηση μοιάζει να ανατρέπει πλήρως τον εαυτό της, να πετάει τη σημαία της κάθαρσης και να εισέρχεται και αυτή στη λογική του κουκουλώματος, που έχει ήδη στοιχίσει στο ΠΑΣΟΚ την ίδια του την ύπαρξη· γιατί ας μην γελιόμαστε στη Χαριλάου Τρικούπη γνωρίζουν καλύτερα από όλους πως έχουν τελειώσει και για αυτό σχεδιάζουν αλλαγή σήματος, χρώματος και ίσως και ονόματος.

Με μία πρώτη ματιά, αυτή η στάση της κυβέρνησης δείχνει αυτοκτονική. Είναι όμως; Μήπως απλώς σε αυτή τη φάση οι εμπλοκές είναι πολλές και υψηλές, φτάνοντας στον ίδιο τον πρωθυπουργό και για αυτό δεν δύναται να προχωρήσει στην τιμωρία των ενόχων; Μήπως δηλαδή βρίσκεται στο δίλημμα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα;

Εδώ βέβαια, θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει πως η κυβέρνηση δεν φέρει καμία ευθύνη για την τιμωρία των ενόχων, καθώς η δικαιοσύνη είναι αυτή που αρχειοθετεί τις υποθέσεις και ρίχνει στα μαλακά (πλημμελήματα) τους κατηγορουμένους. Αυτά όμως θα ίσχυαν, αν στην Ελλάδα η δικαιοσύνη αποτελούσε πραγματικά την τρίτη εξουσία και ήταν όντως ανεξάρτητη. Σήμερα, όμως φαίνεται πως οι εξαρτήσεις είναι τέτοιες, ώστε δεν τολμούν οι δικαστές να δικάσουν με γνώμονα το δίκαιο, αλλά περιμένοντας άλλοι προαγωγές και άλλοι διατήρηση των θέσεών τους συμβιβάζονται και δικάζουν κατά τας υποδείξεις. Όσοι δε παραμένουν πραγματικά ανεξάρτητοι και ανεπηρέαστοι από οποιοδήποτε "κλίμα" και υπόδειξη, προφανώς περιθωριοποιούνται και δεν προάγονται. Σε προηγούμενη ανάρτησή μας (βλ. Ο Ζαχόπουλος ψυχοπαθής;) είχαμε διερωτηθεί αν σήμερα υπάρχουν δικαστές όμοιοι ενός Χρήστου Σαρτζετάκη. Με λύπη μας διαπιστώνουμε πως όχι.

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Όριο ηλικίας των μητροπολιτών;

Άρχισε ήδη στην ιεραρχία μία συζήτηση που σίγουρα μόνο λύπη προκαλεί, αυτή για το ενδεχόμενο να τεθεί όριο ηλικίας για τους μητροπολίτες. Εκ πρώτης βέβαια όψεως, μπορεί να μοιάζει ως θετική πρωτοβουλία, καθώς είναι βέβαιο πως κάποιος υπέργηρος μητροπολίτης βεβαρυμένος με προβλήματα υγείας δεν δύναται να διακονήσει την μητρόπολή του. Όμως, για αυτό τον λόγο υπάρχει η δυνατότητα της παραίτησης, την οποία χρησιμοποίησαν πολλοί επίσκοποι πάλαι τε και νυν. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την βιασύνη; Γιατί ορισμένοι δεν κόπτονται για να σταματήσουν οι απαγορευμένες από τους κανόνες μεταθέσεις των μητροπολιτών, αλλά αγωνιούν για να επιβληθεί η αναγκαστική παραίτηση των γηραιοτέρων;

Πρώτα πρώτα μία τέτοια επιβολή θα πρέπει να περάσει με νομοθετική ρύθμιση, η οποία θα σημάνει την ενίσχυση της παρέμβασης της πολιτείας στα της Εκκλησίας, καθώς κάθε αρνούμενος να παραιτηθεί θα επικαλείται τους κανόνες και θα φέρνει το ζήτημα στη δικαιοσύνη. Έτσι, μία τέτοια απόφαση θα είναι σαφώς προς την κατεύθυνση της εκκοσμίκευσης, εφόσον θα καθιστά σε όλα πλέον τους μητροπολίτες ανώτατους δημοσίους υπαλλήλους, με υποχρεωτική συνταξιοδότηση. Πέρα από αυτό, ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως ένας πραγματικός ιεράρχης, ένας αφοσιωμένος, άγιος μητροπολίτης δεν είναι αναγκαίος στην περιφέρειά του μετά τα 75;

Μήπως κάποιοι βιάζονται να καθαρίσουν τον κατάλογο, ώστε να γίνουν οι επόμενοι αρχιεπίσκοποι; Μήπως μπροστά στην εξουσιομανία δεν μετράει τίποτε άλλο; Ούτε κανόνες, ούτε εκκλησιαστική παράδοση, ούτε ορθόδοξο πνεύμα. Έχει σκεφτεί κανείς πόσοι ανακηρυγμένοι άγιοι ιεράρχες, κοιμήθηκαν υπέργηροι διακονώντας την μητρόπολή τους; Θα τους διώξουν και αυτούς, όσους και όποιους υπάρχουν και σήμερα;

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Χρυσαυγίτες και αριστεριστές

Σπεύδω προκαταβολικά να δηλώσω πως ανήκω σε αυτούς που διαφωνούν ριζικά με την ιδεολογία και τις οργανωτικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Πρόσφατα, μάλιστα σε κάποιο σχόλιο κάποιος ανώνυμος ομοϊδεάτης της, μου έγραψε πως όλοι εμείς οι -ογλούδες είμαστε τουρκόφιλοι, εβραιολάτρες και πως έπρεπε ακόμη να ζούμε υπό τουρκική κυριαρχία. Όμως, διερωτώμαι με ποιό δικαίωμα οι αριστεριστές ανέλαβαν την εξουσία να αποφασίζουν ποιός και για ποιό λόγο θα διαδηλώνει στην Αθήνα. Η συγκέντρωση των χρυσαυγιτών, στην οποία δηλώνω απερίφραστα πως δεν θα συμμετείχα σε καμία περίπτωση -όπως και σε κάθε άλλη εκδήλωση της οργάνωσης- είχε από όσο γνωρίζω ως αίτιο την συμπλήρωση δώδεκα ετών από τα δραματικά γεγονότα και τον άδικο χαμό των τριών Ελλήνων αξιωματικών. Για ποιό λόγο λοιπόν, ακόμη και αν είχαν το δικαίωμα οι αντιεξουσιαστές να ήθελαν να την αποτρέψουν; Κάτι τέτοιο δεν μοιάζει πιο εύλογο να το επιθυμούσε η αμερικανική πρεσβεία; Μήπως το Κ.Κ.Ε. έχει δίκιο πως όλοι οι κουκουλοφόροι τελικά είναι προβοκάτορες;
Πριν βιαστούμε να απορρίψουμε ως υπερβολική την παραπάνω θέση, ας σκεφτούμε και ποιος έχει όφελος από τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, που θα επιφέρει μία αναμενόμενη πλέον βεντέτα ανάμεσα στις δύο πλευρές. Επίσης, ας αναλογιστούμε πόσοι που επαγγέλονται τον αριστερό, εργάζονται έμμεσα ή άμεσα για τον αμερικανικό παράγοντα στην Ελλάδα, ή υπηρετούν με δεξιά κυβέρνηση στο Πεντάγωνο.