Η εκλογή Αρχιεπισκόπου

Σε λίγες μέρες η ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος θα ψηφίσει τον νέο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και το ερώτημα νομίζω πως είναι -για όσους δεν ενδιαφέρονται να εκλέξουν έναν χρήσιμο για τα συμφέροντά τους αρχιεπίσκοπο- ποιές πιθανότητες υπάρχουν να δούμε έναν αρχιεπίσκοπο όχι λαϊκιστή, όχι τηλεοπτικό αστέρα, αλλά άνθρωπο πραγματικής αυταπάρνησης και αγάπης. Έναν αρχιεπίσκοπο που δεν θα τον ενδιαφέρει ο εναγκαλισμός με τις εξουσίες, η δημοτικότητα και η προώθηση διαπλεκομένων εκκλησιαστικών παραγόντων, αλλά με ταπεινό φρόνημα και ασκητική διάθεση θα κυβερνήσει την Εκκλησία και θα ζήσει όχι για το συμφέρον του, αλλά για τους άλλους, για ολόκληρο το πλήρωμα της Εκκλησίας; Έναν αρχιεπίσκοπο που δεν θα χρησιμοποιεί επικοινωνιολόγους και βετεράνους πολιτικούς ως διαχειριστές της εκκλησιαστικής περιουσίας, αλλά θα περιστοιχίζεται από κληρικούς και λαϊκούς με εκκλησιαστικό φρόνημα; Έναν αρχιεπίσκοπο που δεν θα αντιλαμβάνεται την ανάρρησή του στον θρόνο των Αθηνών ως προσωπική επιτυχία, καταξίωση και ανταμοιβή για το έργο του, αλλά ως ευθύνη τεράστια, έργο που τον υπερβαίνει και κατά χάριν υπέρ αυτού απόφαση της Εκκλησίας; Έναν αρχιεπίσκοπο που αντί να διεκδικεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα το στηρίξει την στιγμή μάλιστα που το ελληνικό κράτος το έχει αφήσει ανυπεράσπιστο;
Όλα τα παραπάνω θα ηχήσουν στα αυτιά ορισμένων ως ψόγος προς τον αποθανόντα αρχιεπίσκοπο. Όχι. Αποτελούν στην ουσία τις τραγικές διαπιστώσεις για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η ιεραρχία. Ο επόμενος μοιάζει αδύνατο να είναι καλύτερος. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα πρόσωπα, αλλά με την διαστρέβλωση του συνοδικού πολιτεύματος της Εκκλησίας και των κανόνων της. Σήμερα δυστυχώς ξεκινούν νέοι άνθρωποι με την επιδίωξη να σταδιοδρομήσουν στην Εκκλησία και να γίνουν κάποτε επίσκοποι. Έχοντας αυτήν την επιδίωξη καθίστανται μωροφιλόδοξοι, αναπτύσσουν δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και συμβιβάζονται σε όλα ζώντας μέσα στον κόσμο με αποτέλεσμα να λειτουργούν για πολλούς όροι διαδοχής ενός κόμματος, όταν φτάνουμε σε εκλογές. Αν όμως εφαρμόζονταν οι κανόνες και γίνονταν επίσκοποι μόνο πραγματικοί μοναχοί- όχι φαινομενικά άγαμοι που διαμένουν σε πολυτελή διαμερίσματα στις πόλεις- και η εκλογή γινόταν με κλήρωση, όπως προβλέπει το εκκλησιαστικό ήθος, τότε ίσως η κατάσταση να ήταν διαφορετική και να ήταν πιθανότερη η ανάδειξη ως αρχιεπισκόπου κάποιου ανθρώπου πραγματικά του Θεού.