Φταίει το κακό το ριζικό μας

Κλίνει η υπόθεση Ζαχόπουλου, κλίνει δυστυχώς επικίνδυνα προς μία συγκάλυψη που θυμίζει μέρες ΠΑΣΟΚ.Η κυβέρνηση μοιάζει να ανατρέπει πλήρως τον εαυτό της, να πετάει τη σημαία της κάθαρσης και να εισέρχεται και αυτή στη λογική του κουκουλώματος, που έχει ήδη στοιχίσει στο ΠΑΣΟΚ την ίδια του την ύπαρξη· γιατί ας μην γελιόμαστε στη Χαριλάου Τρικούπη γνωρίζουν καλύτερα από όλους πως έχουν τελειώσει και για αυτό σχεδιάζουν αλλαγή σήματος, χρώματος και ίσως και ονόματος.

Με μία πρώτη ματιά, αυτή η στάση της κυβέρνησης δείχνει αυτοκτονική. Είναι όμως; Μήπως απλώς σε αυτή τη φάση οι εμπλοκές είναι πολλές και υψηλές, φτάνοντας στον ίδιο τον πρωθυπουργό και για αυτό δεν δύναται να προχωρήσει στην τιμωρία των ενόχων; Μήπως δηλαδή βρίσκεται στο δίλημμα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα;

Εδώ βέβαια, θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει πως η κυβέρνηση δεν φέρει καμία ευθύνη για την τιμωρία των ενόχων, καθώς η δικαιοσύνη είναι αυτή που αρχειοθετεί τις υποθέσεις και ρίχνει στα μαλακά (πλημμελήματα) τους κατηγορουμένους. Αυτά όμως θα ίσχυαν, αν στην Ελλάδα η δικαιοσύνη αποτελούσε πραγματικά την τρίτη εξουσία και ήταν όντως ανεξάρτητη. Σήμερα, όμως φαίνεται πως οι εξαρτήσεις είναι τέτοιες, ώστε δεν τολμούν οι δικαστές να δικάσουν με γνώμονα το δίκαιο, αλλά περιμένοντας άλλοι προαγωγές και άλλοι διατήρηση των θέσεών τους συμβιβάζονται και δικάζουν κατά τας υποδείξεις. Όσοι δε παραμένουν πραγματικά ανεξάρτητοι και ανεπηρέαστοι από οποιοδήποτε "κλίμα" και υπόδειξη, προφανώς περιθωριοποιούνται και δεν προάγονται. Σε προηγούμενη ανάρτησή μας (βλ. Ο Ζαχόπουλος ψυχοπαθής;) είχαμε διερωτηθεί αν σήμερα υπάρχουν δικαστές όμοιοι ενός Χρήστου Σαρτζετάκη. Με λύπη μας διαπιστώνουμε πως όχι.