Στο Βουκουρέστι ο Κ. Καραμανλής δυσαρέστησε για δεύτερη φορά τις ΗΠΑ, όπως και τους ανθρώπους τους στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, κέρδισε και τις επόμενες εκλογές, καθώς κάθε προσπάθεια ανατροπής του, ακόμη και μη προερχόμενη από τις ΗΠΑ, θα οδηγήσει τους πάντες σε αυτόν τον συνειρμό και θα τον καταστήσει ακόμη ισχυρότερο.
Το πρώτο του "όχι" υπήρξε αυτό απέναντι στο σχέδιο Ανάν, αλλά εκείνο υπήρξε έμμεσο και λανθάνον, καθὼς έβαλε μπροστά τον πρόεδρο Παπαδόπουλο, του οποίου όμως τη στάση στήριξε στη συνέχεια.
Το "όχι" όμως στην ένταξη των Σκοπίων υπήρξε πραγματικά κολοκοτρωνέικο. Δεν θυμάμαι κανέναν από τους παραδοσιακούς εχθρούς του προέδρου Μπούς (Πούτιν, Αχμαντινετζάντ, Τσάβες) να τον ανάγκασε ποτέ σε τέτοια αναδίπλωση μέσα σε μία μέρα. Με περίσσιο θράσος, που ταιριάζει στον δοκούντα άρχειν των εθνών, προσκαλούσε την παραμονή του ιστορικού δείπνου τα τρία νέα έθνη (αυτή την ορολογία χρησιμοποίησε, δεν τα αποκάλεσε κράτη) Κροάτες, Αλβανούς και "Μακεδόνες" στους κόλπους της συμμαχίας. Ένα εικοσιτετράωρο μετά δεν είχε τίποτε να δηλώσει, εξευτελισμένος πλήρως στα μάτια των Σκοπιανών, που μάλλον συνειδητοποίησαν πως ο νταβατζής τους δεν είναι τόσο ισχυρός, όσο νόμιζαν. Προφανώς ο κύριος Μπούς, που δεν φημίζεται για τις διανοητικές του ικανότητες, θα νόμιζε πως είχε απέναντί του ακόμη τον κ. Σημίτη.
Η επιβολή γραμμής και απόφασης πάνω στην υπερδύναμη, όσο συγκυριακή και πρόσκαιρη και αν την χαρακτηρίσει κανείς, έκανε τους Έλληνες να αισθανθούν εθνική υπερηφάνια, που όμοιά της δεν νομίζουμε πως υπήρξε μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και την Εθνική Αντίσταση. Προσωπικά, με έκανε να χαρώ βαθειά που είμαι πολίτης ενός κράτους, που επιβάλλει την πολιτική του στην υπερδύναμη και ας έχω μεμφθεί πολλάκις τον πρωθυπουργό για τις σκοτεινές πτυχές του σκανδάλου Ζαχόπουλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου