Ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ διεθνιστικὴ προπαγάνδα, μέρος Δ΄

Ὁ διεθνισμὸς προσπαθεῖ νὰ πείσει πὼς τὰ ἔθνη ἀποτελοῦν κατασκευή, παρασιωπώντας ὅλα τὰ ἐθνικά, ἢ ἔστω ἐθνοτικὰ στοιχεῖα ποὺ προϋπῆρχαν τῆς σύγχρονης μορφῆς τους, αὐτῆς δηλαδὴ τοῦ ἔθνους-κράτους . Ἡ κοινὴ πολιτιστικὴ παράδοση, ἡ γλώσσα καὶ ἡ θρησκεία εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀποσιωπηθοῦν, ὥστε ἀβίαστα νὰ βγάλει ὁ μὴ εἰδικὸς ἀναγνώστης τὸ συμπέρασμα πὼς τὰ ἔθνη ἀποτελοῦν κατασκευές. Στὴν ἑλληνικὴ περίπτωση, πάντως, αὐτὴ τουλάχιστον ἡ γλωσσικὴ συνέχεια, αὐτὴ ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα
μιλημένη μὲ βεβαιότητα συνεχῶς γιὰ περισσότερο ἀπὸ 3000 χρόνια γύρω ἀπὸ τὸ Αἰγαῖο εἶναι ἕνα ἀγκάθι ἀνυπέρβλητο καὶ ἐνοχλητικὸ γιὰ τοὺς κήρυκες τοῦ διεθνισμοῦ.
    Πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, πὼς ἀπόλυτη ἀντικειμενικότητα στὴν ἱστορία δὲν ὑφίσταται. Γιὰ αὐτὸ καὶ ὄχι μόνο κάθε ἔθνος ἀλλὰ καὶ κάθε ἐποχὴ γράφει τὴν δική της ἱστορία . Ἡ προηγούμενη διαπίστωση δὲν συνεπάγεται βέβαια καὶ τὴν θέση πὼς κάθε ἱστοριογραφικὴ προσπάθεια εἶναι ἐξίσου ἔγκυρη. Ἁπλῶς σημαίνει πὼς ἱστοριογραφία δὲν εἶναι ἡ πλήρης καὶ ἀντικειμενικὴ ἀναπαράσταση τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ ὁ τρόπος ποὺ κάθε ἔθνος σὲ συγκεκριμένη φάση ἀντιλαμβάνεται τὴν ἱστορική του πορεία  καὶ ἐν τέλει τὸν ἑαυτό του. Συνεπῶς, ἂν ὁ παραπάνω ὁρισμός μας ἰσχύει, τότε ἕνα ἔθνος ποὺ δέχεται τὴν αὐτοδιαλύση καὶ αὐτοϋποδούλωσή του, πρέπει πρῶτα νὰ ἔχει μισήσει τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἱστορική του πορεία, ἢ αὐτὸ ποὺ θεωρεῖ ὡς ἑαυτό του καὶ ἱστορική του πορεία.