Ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ διεθνιστικὴ προπαγάνδα, μέρος Ε΄ (τελευταίο)

Καὶ αὐτὸς εἶναι ἕνας ἐπιπλέον λόγος στὶς μέρες μας, ποὺ αὐξάνει τὴν σπουδαιότητα τῆς σχολικῆς ἱστοριογραφίας. Ἀντίθετα ἀπὸ μας, ἰσχυρὰ ἔθνη ὅπως τὸ ἑβραϊκὸ καὶ τὸ τουρκικὸ διδάσκουν στὰ σχολεῖα τους τὴν ἀγάπη γιὰ τὸ ἐθνικό τους παρελθόν, διογκώνοντας διώξεις ποὺ ὑπέστησαν οἱ μὲν καὶ ἀποκρύπτοντάς διώξεις ποὺ διέπραξαν οἱ δέ. Τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο ὅμως ἀρνεῖται νὰ παρουσιάσει στὶς πραγματικές τους διαστάσεις τοὺς διωγμοὺς ποὺ γνώρισαν οἱ Ἕλληνες, καθὼς καὶ τὴν συμβολή τους στὸν παγκόσμιο πολιτισμό.

            Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ τὸ θέμα τῆς παρουσίασης τοῦ «ἄλλου» καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους

στὰ σχολικὰ βιβλία, ὑπάρχει σὲ αὐτὰ σημαντικότατο ζήτημα ὡς πρὸς τὴν ταυτότητα-συνείδηση ποὺ καλλιεργοῦν καὶ τὴν ἔνταξή τους στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο, τὸ κατὰ πόσο συμβαδίζουν δηλαδὴ μὲ τὴν σύγχρονη πολιτική, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ πραγματικότητα. Εἶναι σαφὲς πὼς στὰ τελευταῖα σχολικὰ βιβλία γίνεται προσπάθεια, ἂν ὄχι νὰ ἐξαλειφθεῖ, τουλάχιστον νὰ ἀπομειωθεῖ ἡ ἑλληνικὴ συνείδηση τῶν μαθητῶν. Στὴν θέση της προβάλλεται ὁλοένα καὶ περισσότερο ἡ εὐρωπαϊκὴ συνείδηση. Κάποτε, ὅταν ἴσως ἡ Εὐρώπη φάνταζε ὡς ἡ πηγὴ κάθε καλοῦ τουλάχιστον οἰκονομικά, θὰ δικαιολογεῖτο ἀπὸ ὁρισμένους μία τέτοια προσπάθεια. Στὶς μέρες μας ὅμως ὁποῦ ἔχει καταστεῖ πλέον σαφὲς πὼς ἡ ἔνταξή μας στὴν εὐρωπαϊκὴ ἕνωση δὲν μᾶς ἐξασφαλίζει πλέον τὴν οἰκονομικὴ εὐμάρεια, ἴσως γιὰ ὁρισμένους νὰ εἶναι καὶ ἡ αἰτία τῆς σημερινῆς οἰκονομικῆς μας δυσπραγίας, δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ συναινεῖ σὲ μία τέτοια εὐρωπαϊστικὴ «γραμμή» στὰ σχολικά μας βιβλία. Ἀλλά, ἀκόμη καὶ ἂν συνεχίσουμε νὰ ἐθελοτυφλοῦμε ἀπέναντι στὸ κοινό μας συμφέρον, τὸ συμφέρον τῶν Ἑλλήνων, θὰ πρέπει τουλάχιστον νὰ λάβουμε ὑπόψη μας τὴν σημερινὴ ἱστορικὴ συγκυρία τῆς διάλυσης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ποιο το νόημα λοιπόν νὰ καλλιεργοῦμε μία συνείδηση, ποὺ ἐνῶ δὲν ὑπῆρξε ποτέ, δὲν πρόκειται πλέον οὔτε καὶ νὰ ὑπάρξει στὸ μέλλον; Ποιος ἄλλος λόγος ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἄμβλυνση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης μὲ σκοπὸ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ ὑποταγὴ τῶν Ἑλλήνων σὲ μία παγκόσμια δικτατορία τῶν τραπεζῶν; Μία τέτοια διατύπωση τοῦ ζοφεροῦ μας μέλλοντος δὲν  θὰ τὴν ἀποτολμοῦσα πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια. Σήμερα ὅμως μία τέτοια ἐπισήμανση δὲν ἀποτελεῖ μία πιθανὴ ἔστω πρόβλεψη, ἀλλὰ ἁπλὴ ἀνάλυση τῆς πραγματικότητας.
            Συνθήκη ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἀναστροφὴ τοῦ κλίματος εἶναι ἡ εὕρεση ἀπὸ μέρους τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῶν οἰκονομικῶν πόρων γιὰ νὰ χρηματοδοτηθεῖ οὐσιαστικὴ ἱστορικὴ ἔρευνα, ἡ ὁποία θὰ διαθέτει τὴν ἀρχειακὴ καὶ βιβλιογραφικὴ τεκμηρίωση, ὥστε νὰ πείσει καὶ τοὺς πλέον δύσπιστους. Εἶναι ἀνάγκη ἡ ἱστοριογραφία νὰ ἐπιστρέψει στὴν μελέτη τῶν πηγῶν καὶ νὰ ἀπαγκιστρωθεῖ ἀπὸ τὴν κυριαρχία ἀριστερίστικων ἰδεοληψιῶν, οἱ ὁποῖες κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸν ἐπιστημονικοφανῆ ὅρο «θεωρία» καὶ τὴν καθιστοῦν μορφὴ προπαγάνδας. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ὅμως αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἐξασφαλιστοῦν πόροι, ὥστε νὰ ἔχουμε ὄντως ἐπιστήμονες καὶ ἐπαγγελματίες ἱστορικούς, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀσχολοῦνται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο μὲ τὴν ἱστορικὴ ἔρευνα ἔξω καὶ πέρα ἀπὸ τὰ κυριαρχούμενα σήμερα ἀπὸ τὸν διεθνισμὸ πανεπιστημιακὰ καὶ ἐρευνητικὰ ἱδρύματα. Ἂν αὐτὸ ἐπιτευχθεῖ στὸν τομέα τῆς ἐπιστημονικῆς ἱστοριογραφίας, τότε θὰ ἀνοίξει ὁ δρόμος γιὰ μία οὐσιαστικὴ ἀλλαγὴ παραδείγματος καὶ στὴν ἐκλαϊκευτικὴ καὶ στὴν σχολικὴ ἱστορία. Ἡ ἐπιστροφὴ στὴν μελέτη τῶν πηγῶν, στὰ χειρόγραφα καὶ τὰ ἀρχεῖα δηλαδή, θὰ ἐπιτρέψει τὴν ὅσο γίνεται πιὸ ἀντικειμενικὴ ἀποτύπωση καὶ ἀνάλυση τοῦ βιωμένου παρελθόντος, θὰ μᾶς ὁδηγήσει ἔτσι ἀναπόδραστα ἀπὸ τὸν προπαγανδιστικὸ λόγο στὸν ἱστορικό. Καὶ αὐτὴ ἡ μετάβαση εἶναι τὸ ζητούμενο γιὰ τὴν ἱστορία στὶς μέρες μας.