Ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ διεθνιστικὴ προπαγάνδα, μέρος Β΄

Ἐφόσον λοιπόν μὲ τὴν κατευθυνόμενη χρηματοδότηση[1] ἐλέγχθηκε ὁ χῶρος τῆς πανεπιστημιακῆς ἱστοριογραφίας, ὁ δρόμος πλέον ἦταν διάπλατα ἀνοικτὸς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ διεθνισμοῦ καὶ στὴν εὐρείας κατανάλωσης ἐκλαϊκευτικὴ ἱστοριογραφία. Οἱ συγγραφεῖς αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ἐκεῖνοι τουλάχιστον ποὺ εὕρισκαν καὶ βρίσκουν πρόθυμους τοὺς ἐκδότες, ἦταν καὶ εἶναι, ὅσοι πειθαρχοῦν στὰ διεθνιστικὰ κελεύσματα τῆς σύγχρονης ἱστοριογραφίας. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ

μέσα ἀπὸ τὴν ἀναγκαστικὴ στὴν ἱστορικὴ ἐργασία ἐπιλογὴ ἀνάμεσα στὰ γεγονότα, ἐπέλεξαν πάντα ὅσα θὰ ἔπλητταν τὸ παρελθὸν καὶ ἰδίως τὸ ἐθνικὸ παρελθόν. Δὲν εἶναι τυχαῖο πὼς σὲ αὐτὴν τὴν κατηγορία τῆς ἱστοριογραφίας ἐξιδανικεύθηκαν οἱ πολυεθνικὲς αὐτοκρατορίες, καθὼς ἡ πολυεθνικότητά τους ἔδωσε ἀφορμὴ γιὰ νὰ παρουσιαστοῦν ὡς διεθνιστικὲς κοινότητες, περίπου πρόδρομοι τῆς σύγχρονης παγκοσμιοποίησης. Ἀντίθετα, ὑπερτονίστηκαν καὶ χρωματίστηκαν ἀπολύτως ἀρνητικὰ τὰ κακῶς κείμενα τοῦ ἐθνικισμοῦ, στὸν ὁποῖο πέρα ἀπὸ τὰ ἀντικειμενικά του μειονεκτήματα, προσγράφηκαν καὶ πλῆθος ἄλλων.
            Μετὰ δὲν ἄργησε νὰ ἔρθει καὶ ἡ ἐπιβολὴ τοῦ διεθνισμοῦ στὴν σχολικὴ ἱστοριογραφία, ἢ γιὰ νὰ τὸ σημειώσουμε καλύτερα, στὰ βιβλία ἱστορίας ποὺ διδάσκονται στὰ σχολεῖα. Ἐκεῖ, λόγω τῆς ἀντίδρασης τῆς ἐκπαιδευτικῆς κοινότητας, ἀλλὰ καὶ λόγω τῆς πιθανολογούμενης ἀντίδρασης τῶν γονέων, ἡ μεταβολή της ἀπὸ ἐθνικὴ σὲ παγκοσμιοποιητικὴ ὑπῆρξε πιὸ προσεκτικὴ καὶ πιὸ ἀργή. Τὴν ἀργὴ ἀλλὰ σταθερὴ ἐπιβολὴ φαίνεται πὼς διατάραξε τὸ βιβλίο ἱστορίας τῆς Στ΄ Δημοτικοῦ, ὅπου νεόκοπός τις ἱστορικὸς πάλαι ποτέ καθηγήτρια γαλλικῶν μὲ «ἱερή» ἀφοσίωση στὴν προώθηση τῶν συμφερόντων τοῦ διεθνισμοῦ, κατόρθωσε μὲ τὸν ὑπερβάλλοντα ζῆλο ποὺ ἐπέδειξε νὰ προκαλέσει τὸ σύνολο τῶν Ἑλλήνων καὶ σχεδὸν τὸ σύνολο τῶν εἰδικῶν καὶ νὰ προκαλέσει ἀφύπνιση τῶν ἐθνικῶν ἀντανακλαστικῶν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ[2].

---

[1] Ἡ χρηματοδότηση εἶναι ὅρος ἐπιβίωση γιὰ τοὺς περισσότερους θεωρητικοὺς ἐπιστήμονες καὶ ἰδίως τοὺς ἱστορικούς. Οἱ δυνατότητες ἀπασχόλησης πέρα ἀπὸ τὴν πανεπιστημιακὴ διδασκαλία εἶναι ἐλάχιστες καὶ ὡς ἐκ τούτου κατὰ τὰ χρόνια τῶν πολυετῶν σπουδῶν τους οἱ ἱστορικοὶ στηρίζονται στὴν χρηματοδότηση μὲ τὴν μορφὴ ὑποτροφιῶν ἢ ἔνταξης τῶν διατριβῶν τους σὲ ἐρευνητικὰ προγράμματα. Χωρὶς αὐτὴν τὴν χρηματοδότηση εἶναι ἀδύνατη ἡ διεξαγωγὴ ἱστορικῆς ἔρευνας. Δυστυχῶς, τὰ τελευταῖα χρόνια στὴν Ἑλλάδα οἱ φορεῖς ποὺ θὰ χορηγοῦσαν ὑποτροφίες ἢ θὰ χρηματοδοτοῦσαν ἐρευνητικὰ προγράμματα μὲ μὴ διεθνιστικὸ σκοπὸ καὶ στοχοθεσία ἐξέλειπαν. Ἀκόμη καὶ παραδοσιακοὶ ἐθνικοὶ εὐεργέτες ἄρχισαν νὰ χρηματοδοτοῦν παράλληλα μὲ τὶς ἐθνικοῦ χαρακτήρα ἱστορικὲς ἔρευνες καὶ διεθνιστικές. Ἔτσι, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν κρατική, τὴν εὐρωπαϊκὴ καὶ τὴν ἰδιωτικὴ ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ χρηματοδότηση, ποὺ ἀπέκλειαν καὶ ἀποκλείουν τὰ ἱστορικὰ ἔργα μὲ ἐθνικὸ προσανατολισμό, κυριάρχησε ἀπόλυτα ἡ διεθνιστικὴ γραμμή.   

[2] Πρέπει βέβαια σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ διευκρινίσουμε ὅτι τὰ ὑγιῆ αὐτὰ ἀντανακλαστικὰ ἔχουν ἤδη σπεύσει νὰ τὰ καπηλευθοῦν ἀγύρτες. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ἱστορικοῦ προερχόμενους τόσο ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς ἀκροδεξιᾶς ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς ἀκροαριστερᾶς, οἱ ὁποῖοι τὸ τελευταῖο διάστημα προβάλλονται ὡς ἱστορικοὶ ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἐκκλησιαστικοὺς φορεῖς. Χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή, καθώς, παρότι οἱ συγγραφεῖς αὐτοὶ ἐμφανίζονται ἐνίοτε ὡς ὑπέρμαχοι τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν πρόγραμμα τὴν ἀποδόμηση τῆς ἑλληνορθόδοξης συνείδησης. Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἐντέχνως πλὴν σαφῶς στρέφονται κατὰ τῆς συνείδησης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι ὅτι πρόκειται γιὰ εἰδωλολάτρες, κεκαλυμμένους ἔστω ὁπαδοὺς τῆς ἀρχαίας θρησκείας.