Ένα σχόλιο σε σχόλιο

Χθες γράφτηκε ένα σχόλιο σε ανάρτησή μας (εδώ) το οποίο χρήζει σχολιασμού. 

Το σχόλιο υποστήριζε ότι η ελληνική κοινωνία φοβάται την αριστερά σε τέτοιο βαθμό, που δεν τολμάει να μιλήσει για αυτόν της τον φόβο. Αν το σκεφτούμε καλύτερα ο φίλος έχει δίκιο.
Δεν είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται κανείς την αριστερή βία και τρομοκρατία, αλλά ότι δεν τολμά να αντιταχθεί σε αυτήν. Αυτό μας κάνει να ζούμε το θέατρο του παραλόγου! Κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, αυτό που βλέπουμε. Και γιατί το κάνουμε αυτό; Είναι τόσοι πολλοί οι αριστεροί ή ασκούν την διακυβέρνηση και επιβάλλουν την τρομοκρατία τους; Σίγουρα δεν είναι πολλοί. Πρόκειται για μία καλά χρηματοδοτούμενη
και οπωσδήποτε θορυβώδη μειοψηφία. Αλλά ούτε και καμία από τις εξουσίες του ελληνικού κράτους κατέχουν. Ή μήπως όχι; Μήπως δηλαδή κατέχουν την ισχυρότερη από τις εξουσίες; Την τέταρτη, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Μήπως αυτό είναι που επιβάλλει την τρομοκρατία τους; Δηλαδή δεν είναι ότι φοβάται ο μέσος Έλληνας μην τον δείρουν μόνο τα ΚΝΑΤ, οι αναρχοάπλυτοι του Κωνσταντίνου ή οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φοβάται γιατί τα Μέσα θα υποστηρίξουν ως δικαιολογημένο έμμεσα ή άμεσα τον ξυλοδαρμό του. Αυτο δηλαδή που περισσότερο φοβόμαστε και δεν μιλάμε για αυτήν την ιδιαίτερη μορφή πολιτικής βίας δεν είναι η ίδια η άσκησή της επάνω μας, αλλά είναι η απομόνωση και στοχοποίησή μας και η παράλληλη "νομιμοποίηση" της βίας αυτής από τα ανθελληνικά τσοντοκάναλα.
Αυτό όμως πρέπει όλοι μαζί να το ξεπεράσουμε. Να μιλήσουμε για τον αριστερό τρόμο που αισθανόμαστε και να τον θέσουμε εκτός νόμου, όπως και κάθε άλλο νταβατζηλίκι από όπου και αν προέρχεται.