Ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ διεθνιστικὴ προπαγάνδα, μέρος Α΄

Σὲ ἕναν κόσμο ποὺ βρίσκεται σὲ κρίση εἶναι φυσικὸ νὰ ἐπανεξετάζονται πολλά. Ἀνάμεσα σὲ αὐτὰ ἐσχάτως ἔχει γίνει πολὺς λόγος καὶ γιὰ τὴν ἱστορία. Ποιὰ ἡ χρήση της, ποιὰ ἡ γνώση μας σχετικὰ καὶ ἡ ἐπαφὴ μαζί της, ποιὰ διδάγματα μποροῦν νὰ ἀντληθοῦν ἀπὸ αὐτὴν καὶ κυρίως πῶς αὐτὴ χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ τὸν «ἄρρωστο» κόσμο. Εἰδικοὶ καὶ μὴ ἔχουν πλέον ἀντιληφθεῖ ὅτι κάτι δὲν πηγαίνει καλὰ μὲ τὴν ἱστορία. Αὐτὸ τὸ κάτι θὰ ἀποπειραθοῦμε νὰ σκιαγραφήσουμε στὶς ἑπόμενες γραμμές.
Tὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια ἡ ἰδεολογία τοῦ διεθνισμοῦ
κυριάρχησε σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ἑλληνικῆς ἱστοριογραφίας. Ἡ ἐπιστημονικὴ ἱστορικὴ γραφὴ ὑπῆρξε αὐτὴ ποὺ ἔδωσε τὸν τόνο καὶ τὸ πρότυπο ὑπαγωγῆς στὸν διεθνισμό. Ἡ ἐκλαϊκευτικὴ ἱστοριογραφία, αὐτὴ δηλαδὴ ποὺ γράφεται συνήθως ἀπὸ μὴ εἰδικοὺς μὲ στόχο νὰ καλλιεργήσει τὴν λαϊκὴ συνείδηση, ἀκολούθησε, ἂν καὶ σὲ αὐτὴν ὑπῆρξαν καὶ δείγματα ἀντίθεσης στὸ κυρίαρχο διεθνιστικὸ πρότυπο. Τέλος, ἡ σχολική, ἂν καὶ ἀντιστάθηκε περισσότερο, δὲν κατόρθωσε καὶ αὐτὴ νὰ ἀποφύγει τὴν ὑποταγή της στὰ διεθνιστικὰ κελεύσματα.
    Ἡ κυριαρχία τῆς διεθνιστικῆς ἰδεολογίας πρῶτα πρῶτα στὴν ἀκαδημαϊκὴ ἱστοριογραφία ἐπιβλήθηκε μὲ σκοπὸ τὴν ἐπικράτηση τοῦ διεθνιστικοῦ παγκοσμιοποιητικοῦ μοντέλου, ὥστε νὰ καταστεῖ δυνατὸν νὰ ἀμβλυνθεῖ ἡ συνείδηση πέρα ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ καὶ τῶν ἄλλων λαῶν, κυρίως τῶν εὐρωπαϊκῶν, προκειμένου νὰ δεχθοῦν τὴν ἀπεμπόληση τῆς ἰδιαίτερης δικῆς τους ἐθνικῆς ἰδιοπροσωπίας καὶ στὴν συνέχεια καὶ ἐκπροσώπησης. Ἐφόσον ἀπὸ τὶς πανεπιστημιακὲς ἕδρες διδασκόταν καὶ διδάσκεται πὼς οἱ λαοὶ δὲν ὑπάρχουν, δὲν ἀποτελοῦν δηλαδὴ παρὰ κατασκευὲς τῶν πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν ἐλίτ, χωρὶς κανέναν πραγματικὸ δεσμὸ καὶ κοινὸ συμφέρον, εἶναι ἑπόμενο νὰ μπορέσει νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἡ ἄποψη πὼς θὰ πρέπει πλέον, μὲ τὴν νέα παγκόσμια συνείδηση, τὴν ὁποία τοὺς δίνει ἡ νέα ἱστοριογραφία, ἡ «καθαρή» ἀπὸ τὸν ἐθνικισμὸ ἀλλὰ τόσο μολεμένη ἀπὸ τὸν διεθνισμό, νὰ ἀποδεχθοῦν πώς, σιγὰ σιγὰ βέβαια, θὰ πρέπει νὰ ἀπεμπολήσουν τὰ δικαιώματά τους καὶ νὰ πάψουν, ἐφόσον δὲν ὑπάρχουν, νὰ ζητοῦν νὰ ἔχουν δημοκρατικὴ ἐκπροσώπηση καὶ διακυβέρνηση καὶ στὸ τέλος κάθε μορφὴ ἐκπροσώπησης. Ἀναμένεται ἔτσι νὰ ὑπαχθοῦν στὴν παγκόσμια κυβέρνηση, ποὺ ὁλοένα καὶ περισσότερο εὐαγγελίζονται, τόσο οἱ ἱστορικοὶ τοῦ κ. Σόρος καὶ τῶν ὁμοίων του, ὅσο καὶ τὸ πολιτικὸ καὶ δημοσιογραφικὸ ὑπαλληλικό τους προσωπικό.