Οι πρώτες ώρες των Τούρκων στην Σμύρνη

Η λεηλασία επεκτάθηκε και οι αγριότητες αυξήθηκαν. Στην αρχή, Τούρκοι πολίτες, κάτοικοι της πόλης ήταν οι κυριώτεροι πού βιαιοπραγούσαν. Ο ίδιος είδα τέτοιους πολίτες οπλισμένους με τουφέκια πού παρακολουθούσαν τα παράθυρα των Χριστιανικών σπιτιών έτοιμοι να πυροβολήσουν μόλις εμφανιζόταν κανένα κεφάλι. Αυτό θύμιζε κυνηγούς πού είχαν στήσει καρτέρι και καραδοκούσαν για τη λεία τους.
Εκείνο όμως πού έκαμνε αλησμόνητη εντύπωση ήταν η έκφραση των προσώπων τους. Αυτή έδειχνε μια έκσταση μίσους και αγριότητας. Στην έκφραση αυτή υπήρχε και μια θρησκευτική έξαρση, δεν ήταν όμως καθόλου όμορφη, ήταν η θρησκεία των Δυνάμεων του Σκότους. Υπήρχε εκεί μια πλήρης πεποίθηση,
ο απόλυτος θρίαμβος της πλάνης και το δόγμα του σκοτωμού και της ασπλαχνίας. Υπήρχε κάτι απέραντα νοσηρό στα πελιδνά και συσπαόμενα εκείνα πρόσωπα, πάνω στα οποία φαινόταν να λάμπει το πελιδνό φως της κολάσεως. Δε μπορούσε κανείς παρά να αισθανθεί οίκτο για τους ανθρώπους εκείνους και όταν ακόμα εσκότωναν. Η σκέψη του πήγαινε στις χαμένες ψυχές και στα βασανιστήρια των κολασμένων. Οι φονιάδες εκείνοι ήταν δυστυχισμένοι.
Οι τελευταίοι Έλληνες στρατιώτες εξαφανίσθηκαν απ' τη Σμύρνη τη νύχτα της ογδόης Σεπτεμβρίου και οι Τούρκοι γρήγορα κατέλαβαν την πόλη. Έφιπποι περίπολοι και μικρά αποσπάσματα στρατιωτών άρχισαν να έμφανίζωνται στους δρόμους χρησιμεύοντας σαν Αστυνομία. Αυτοί συμπεριφέρονταν αρκετά καλά. Είχαν ίσως αναφερθεί περιπτώσεις κατωτέρων Τούρκων Αξιωματικών πού είχαν συγκρουσθεί με τους λεηλατούντας και τους βιαιοπραγούντας, ακόμα όμως και περιπτώσεις καλής συμπεριφοράς πού είχε δειχθεί σε ντόπιους μη Μουσουλμάνους. Εγώ εν πάση περιπτώσει δεν είδα τέτοια καλή συμπεριφορά. Εάν είχα ιδεί θα ήμουν πρόθυμος να την αναφέρω, είμαι όμως πρόθυμος να παραδεχθώ τη μαρτυρία

άλλων. Ο πανικός ανάμεσα στους ντόπιους Χριστιανούς ηϋξανε τώρα με μια τρομακτική έκταση.